Hindi ba lahat tayo e hindi mapalagay sa kinalalagyan natin? Hindi tayo makontento! Bakit di tayo mag-business? Kita-kita tayo minsan sa Mang Jimmy's. Hindi ito katulad ng ibang pyramid scheme. Jes at Astrid, tayong tatlo ang bubuo ng pyramid. Tap tayo sa mga koneksyon ni Jes sa media at sa mga kakilalang old people ni Astrid!

Ano kontribusyon ko? Akin ang kapital! --- SI JOL!!! Ibugaw natin!!!

Syempre Jol kasama ka rito! Ikaw nga pinakamalaki ang cut e. Narun lang kami sa Mang Jimmy's o Starbucks habang nagtatransact ka! We'll be with you in spirit, syempre! Work out ka lang ng konti ha? (",)

O di ba ganda ng One-Year Plan ko? Kaya natin to!

wow, pers taym ko marinig kung paano nakaka-inspire ang katigasan ng ulo. hehe. anyway, eto ako ngayon, jobless pa rin. yung inapplyan ko, kada follow up, lagi na lang "next week" nang "next week." ang sabi ng isang kakilala kong kasabay ko mag-apply, may kasama raw kaming tinatawagan na for interview, pero ang weirdo, isang araw bago yung scheduled day, tinatawagan siya ng opisina para i-cancel ang interview niya, at para mag-reschedule, tapos, ayun, ikakansel ulit, reschedule, cancel...

ewan ko kung anong klaseng trippings ito. naknamputsa, kaya nagsusulat na lang ako pag madaling araw.
hay naku, gusto ko na gumawa ng sarili kong blog, kaso di ako marunong magmanipula ng html. marami akong ikukuwento.

jess, ang labo ni Bb Ga. bakit ayaw mong tanungin kung bakit sa tingin nya, pare-pareho ang pagsasalita ng mga tauhan mo? madali kasing magsabi ng ganun. madaling mag-criticize, magkakatalu-talo na lang yun kung may basehan talaga ang kritisismo o wala. well, kung mga happy, shiny, airhead, konyo pipol ang mga tauhan mo, putsa, pare-pareho naman talaga ang pagsasalita nila e, pati tono ng intonations at irritability nila. hehehe.

Ako naman, kinokonsider ko na lang na tapusin ang isa pang season sa kasalukuyan kong trabaho. Kasi ba naman, talagang parang may angas sa akin yung boss namin na tatawagin nating Ga. Ayon sa headwriter ko, sobrang nakabawi naman na daw ako dun sa huling skrip na ginawa ko. Ayon sa kanya. Pero after namin mag-usap, tinawagan niya ako ulit. Ayon daw kasi kay Bb Ga, pare-pareho daw magsalita yung mga karakter ko. Sabi ni Headwriter, para sa kanya well-defined na yung dialogue ko. So the problem really is with the perception of Ms Ga. Siyempre call niya kung ano ang gagawin sa mga tauhan. Yun lang talaga ang problema ko. Hindi niya ako feel. Hindi niya gusto ang pananamit ko. Hindi niya gusto ang pagsusulat ko. Hindi niya ako gusto. Kaya binibigyan ko ang sarili ko ng isang season -- o isang semestre-- at kinokonsider ko na ring mag-iba ng trabaho. Ayoko ng ganitong buhay. Pati kung ano ang gusto niya iintindihin ko pa. Eh ang business ko lang naman kung tutuusin ay ang pagsusulat. Hindi pa niya ako mahayaang mabuhay ng iyon na lamang intindihin.

Una sa lahat, pahingi ng dispensa dahil di ako makasagot sa imbitasyon sa Femmes at Fete. Mahirap talaga kapag nagkasabay mawalan ng load at mawala sa sarili. Buti na lang at sinalo ako ni Jol. Sensya na sa abala pare, alam kong wala kang hilig mag-text. Hay buhay. siguro nga dahil Hulyo at Hunyo na. Para kasi itong Bagong Taon para sa ating mga nahulma na ang pagpapanahon sa buhay ayon sa kalendaryo ng eskwela. Ako hanggang ngayon, sem pa rin kung mag-isip. Atsaka parang nakakahigh kapag umuulan.

Ako rin e may One Year Plan. Kapag naisagawa ko ito, baka di na rin ako sa kalakhang Maynila nakabase sa susunod na taon. Hindi ko pa nga lang maartikuleyt kasi baka mabati pa e. Pero puro tanong rin ako ngayon. Pareho tayo Astrid kasi itinatapat ko na rin sa tagal ng pagtapos ko sa MA ang pananatili ko sa SUKOB. Nakaka-inspire kasi ang tigas ng ulo ni Jol e. Ayaw magcompromise. Sana mahawahan ako ng konting ganun. Nakakasawa na rin maging segurista e.

Pero syempre, hay buhay pa rin! Life is what happens when you're busy making other plans, ika nga.

Ito na! Ang grand angas ko sa buhay ngayon!

I am feeling a bit grubby at work. Last Monday, I met up with some of my friends whose sole basis of our relationship is the fact that we are all writers and always working for some rackets on the side. I updated them about some opening I know in Manila which they might be interested in because we worked on a project withe company a year ago. The pay was good and there is hardly work. The reason why I kind of feel grubby is because just when I was starting to feel comfortable with my current job, I suddenly feel that maybe I shouldn't get too comfortable just yet. Actually, things can't get any better. My workaholic boss is starting to grow on me
(and she actually gave me a big hug this morning because we were able to finish the brochures the President was suppose to bring abroad. Freaky experience, I tell you.) What I just don't like about work is I still do not get along with my editor and I spend most of working week playing hide-and-seek with her.



Other advantages of my job:

0. My status is already permanent. There is no way in the world they can make me leave this job unless I choose too.

1. I don't mind the low salary because my only expense is fare and my lunch.

2. I only paid P66 for my tuition fee this sem and I don't have to commute from work to class.

3. I get to be an active member of Teatrong Mulat (and I am going on leave for two freaking weeks!!!)

4. It is my job to know what is going on in the campus, so that means I know what is showing at the UP Film Center and when.

5. I am actually learning some things.

So, what is making me discontented? Because some of the advantages of the job really makes it worth sticking to. Imagine twenty years from now, my own kid will be paying only less than a hundred peso if I stick to this job. At this age, I shouldn't even be thinking of job security. I should be out there learning new stuff, meeting new people, going places. But I feel that if I stick to my job long enough, I might not want to leave it anymore and it scares me. I have always wanted to work for UP because I believe in the giving back thing but I never imagined it to be this early in my non-existent career.

Some days ago, I was calculating how long it will take till I finish my MA. Maybe that would also determine the length I will be staying in my job.Maybe after that I would be able to fulfill my life-long dream of teaching in UP Mindanao. I don't know. It's like having mid-mid-life crisis all over again. What is it with the months of June and July?

Looking at my options, I realized that going back to Creative Writing is my shortest route but the department really turns me off. On the other hand, there is no other school that teaches children's literature and in the grand scheme of things, that's the only thing i really want to do.

Sometimes, I think I am too greedy. I just want to try out all the jobs available out there all at the same time. and it's hard when you have an eight to five job.

Ah, ewan ko. Minsan iniisip ko na baka there is something talaga with the month of June and July. Low points talaga in my life. Baka pagbalik ko mula Thailand, better na ang outlook ko sa buhay. Then again, maybe not.

Ugh. Bored na ako sa buhay ko. Kailangan ko ng aksyon. Tama? Tama!

jol, me bago akong job opening for you. naghahanap ka pa ba? sa may roxas blvd pa rin pero ok naman yata ito kasi hindi government.

Hapi Bertdey Entrails Reader

haha, sobrang late ng greeting na ito, pero at least nakahabol pa rin.

I miss Bangkok, I miss Manila...


well, obviously, maikli ang isang linggong stay ko para mapansin ang corruption nila. kung tutuusin, given na yun, yung presence ng corruption. bahagi na yun ng human nature e, ng greed.

although parang "consuelo de bobo" na lang yung hindi mag-interfere ang corruption nila sa trabaho at public service, mas mabuti na rin ito siguro (tongue-in-cheek). di parang dito sa pinas na harap-harapan na ngang ginagahasa ang kaban ng bayan, napaka-crappy pa ng patakbo. nung pagbalik ko kasi, ang headline ng inquirer- "21B Pesos lost to corruption"- o parang ganun, pero wow naman, parang napakagandang greeting ano? sa isang twisted at mala-black comedy na paraan, ito ang "welcome home" greeting ng aking motherland. rude awakening? hmmm, siguro...

naalala ko kasi, may sinulat na parang ganyan si de quiros nung panahon ng impeachment ni erap. tipong, ang difference daw kasi ng corruption ni erap, garapal na siya, wala nang hiya. yung mga dati, kahit na makapal na ang mukha, itinatago pa ang pagnanakaw, o ina-attempt pa na itago ang pagnanakaw. si erap hinde. kaya nga naging term yung "mafia govt." sa administration niya. itong ginawa ni erap, puwede mong makita sa dalawang angle- "at least transparent siya"-( haha! napaka-pro erap mo na siguro para sabihin yun) at "ang kapal ng mukha ng impaktong baboy!"- na natural na reaksyon.

anyway, di na ako magde-dwell kay erap. atakihin sana sa puso (o at least, yung "physical" na puso) ang impaktong yun. ang punto ko lang, given na mahirap alisin ang corruption, the least our bastard politicians can do is to give us a less than crappy life.

di ba nga? pag contented ka, walang dahilan para magreklamo. hindi sa pro-corruption ako, o sinasabi kong wag na tayong umaksyon laban sa corruption. ang punto ko lang ay sana maging manipis lang naman ng kaunti yung mukha ng mga politicians natin at mahiya nang kaunti.

Salamat sa pagpunta! Hanggang sa muli! (",)