Ferrous Oxide


Masamang taon ito para sa akin. Nung tinatapos ko ang thesis ko last year, sinipa nila si Erap.
Enthusiastic ako no'n dahil siyempre, nandoon yung "pangako" ng madaliang pagkuha ng trabaho kapag may degree ka galing sa peyups. Tapos, wala pa si erap, so okay na siguro.

Tapos, nung pagkagraduate ko, nagkaroon ng Edsa Tres. Ang galing.
At nagkaroon ng freeze hiring sa mga inapplyan kong ad agencies. Punyemas, sampung ad agencies ang pinadalhan ko sa fax ng resume ko, pero isa lang ang nag-reply, sulat pa ng panghihinayang.

So inisip ko, well, malas lang talaga. Putsa, kakambal ko naman ang malas e, siguro next time, okey na.
Nung medyo nakakarecover na tayo, umepal na naman yung mga tanginang extremists nung September 11.
At nagkaroon ng global recession, daw.

Isang taon din akong nakatanga sa bahay. Magbabasa ka ng dyaryo, ng classified ads, ano hinahanap? NURSE!
Lintek, kada bukas ko, panay mga nars na "willing to work abroad" ang naka-post! Kung nangangailangan man
ng writer, dapat may 2-3 years experience daw.

Na nakakabuwiset talaga ano? Paano ka magkakaroon o makakaipon ng experience kung walang tumatanggap ng mga bagong graduate? Tapos nabasa ko sa dyaryo na sabi ni GMA, bumaba raw unemployment rate? ULUL!

... baka maraming nag-crash course ng nursing .

Kaya nakatanga lang ako sa bahay namin. Nanonood ng tv, nakatanga sa internet hanggang sa mamanhid na ang libido ko sa kaka-browse ng porn sites, at naglalaro ng playstation. Mukhang nakakatuwa ano? Parang ang sarap ng buhay? Hinde! Ito ang impiyerno! Stagnation, idleness, boredom- ito ang mga nagtatawag ng mga demonyo sa subconscious ng tao!

Sa kalaliman ng depression ko, gusto ko tuloy mamaril sa labas. Ewan. Gusto kong pumatay. O magpakamatay.
Nakakabaliw. At dahil wala akong perang pambili ng baril, lalo lang sumasama ang pakiramdam ko.
Puwede kong isuka sa pagsusulat ang angas ko, pero minsan sa sobrang dilim na nga ng isip ko, hindi na makagalaw ang mga kamay ko sa pagsulat.

Yung tatay ko naman, kinukulit ko na kunin na rin niya ako sa opisina niya sa disyerto. Sabi naman niya, mabubulok lang daw ako doon, yun daw ang buhay ng mga OFW. Sagot ko naman, mabuti nang mabulok ako na kumikita ako ng pera, kesa mabulok ako nang nakatanga dito. Pero pinatunayan niya sa akin na sa kanya ako nagmana sa katigasan ng ulo.

Siyempre patuloy pa rin ang pagkalat ko ng resume ko sa e-mail, at siyempre rin, iilan lang ang magrereply.

Tapos dumating na ang birthday ko, pero ala pa rin trabaho. Yung pang isang "kabarkada" ko, may ginawa pang katarantaduhan kaya muntik ko nang giitan ng leeg nung binagsakan ko ng gate nung umaga.

Gaano ba kasama ang sitwasyon? Yung isang kaibigan kong kasabay ko makatapos, kapareho ko rin ng kurso, nakapagtrabaho agad isang buwan yata pagtapos naming magmartsa. Isang araw, habang nakatambay ako sa FC, nakita ko siyang naglalakad. Ba't andito ka? May pasok ka dapat, di ba? - tanong ko. Laid off ako e, sagot niya, nagdownsize ang kumpanya. Bigla yatang dumilim ang langit nung tanghaling yun.

Pero ngayon, sa wakas, buti na lang, may mga job interview na akong ina-attendan. Sana makapasa. Panata ko nga na kalahati ng unang suweldo ko, ipanlilibre ko ng burger mcdo sa mga tao sa tambayan namin. O baka magpakalunod kami ng mga ka-block ko sa durian coffee.

Sana nga gumanda na ang suwerte ko ngayon, at mahanap ko at mapatay ang kung sinumang sumumpa sa akin.
Pero ewan din. Bihira dumaan ang magandang suwerte sa akin, at kung dumaan man, may kasunod lagi itong malaking-malaking kamalasan.

Samantala, patuloy ang pangangalawang...